Eğer klişelere sığınacak olsaydık, söz konusu Daphne Guinness olduğunda, hayat bir tiyatro sahnesi diye başlamamızda hiçbir mahsur olmazdı. Ama klişeler yerine Valentino’nun sözlerinin ardından bakabiliriz, ilham perisi, avangart, sanatçı, style-setter sıfatlarını tek vücutta buluşturabilen kadına: “Hayat Daphne için bir sahne. Bir cenaze ya da bir baloya gidiyor olması fark etmeksizin o hep bir performans sergiler.” Giyim konusundaki minör krizlerinizi bir kenara bırakın, Daphne için giyinmek bir ölüm kalım meselesi. Modayla Rus Ruleti oynayanların eninde sonunda geldiği ortak paydadan çok uzakta Daphne, fakat her sabah tetiği çekmekte de bir o kadar ısrarcı. Çünkü onun sözlüğünde moda risk almakla eşdeğer. Tabii topuksuz yüksek ökçeler, gri saçlar ve kusursuz bir görüntünün sizinle beraber anılması için alınan küçük bir risk. Bu arada kendisi için –her daim- özel yapılan Christian Louboutin’lerin uyurken giyilen çoraplar kadar rahat olduğunu iddia edebilecek safhada da tutkun ayakkabılarına. –Yüksek ökçelere bu denli bağlı olup üzerlerinde bu denli rahat olmak yetenekten sayılmalı mı?- Nihayet tarihler 2010’u gösterdiğinde Daphne’nin moda ile bağı da söylediği şu cümlelerin ardından açığa kavuştu: “Hadi ama, moda o kadar güçlü ki sizi öldürebilir, bence üzerinde sağlığa zararlı etiketi yazmalı.” Moda dünyasının namıdiğer tavus kuşu tüm bu extravagant giyiminin yanında oldukça çekingen olduğunu da ekliyor. (Şaşırma nidaları) Bu durum haliyle çok gösterişli giyinenlerin aslında içten içe saklanmak ihtiyacı duydukları paradoksunu yeniden masaya yatırmaya sebep olabilir. (Evet, size sesleniyoruz, defile önü, arkası sokak modacıları) 2011 yılında FIT’nin gardırobuna göz atmasına izin verdiğinde yetkililer eser miktarda McQueen ve Gareth Pugh tasarımlarına rastladılar ve tabii ki olabildiğince Valentino, Dior ve Chanel gece kıyafetine. Şaşırmadığınızı tahmin edebiliyoruz. Moda dünyasında aktif olan herkesin ilham tahtasında en az bir kere yer almış olan Daphne’nin sözleriyle bu dünyayı biraz daha sorgulayabilirsiniz: “Ya ben herkes gibi kalsaydım ve herkes benim şu an olduğum gibi gezseydi?” Hunger Games mi dediniz?